Team

Teamfoto met Mont-Blanc in achtergrond

Even voorstellen:

Pieter van Gennep (Moordrecht, 1966), ondernemer in hart en nieren uit Moordrecht. Is vanaf de editie van 2008 van de partij en derhalve één van de oudgedienden. Heeft de ultieme heldenstatus verworven door een prachtig grijs/orange expeditiejack te kopen en dito bijpassende oranje helm om deze vervolgens NIET mee te nemen op bevel van Bekker: ‘te zwaar’. Heldenstatus tot onmetelijke proporties gestegen vanwege het feit dat hij halverwege op moest geven vanwege een rug die 90 graden krom stond, maar dit op advies van een leuke vrouw, die zich uitgaf voor dokter, niet deed. Herstelde op de makkelijke afdaling langs het ‘lac des Dix’ naar de Dix hut, waar Erwin en Marc bijna hun Waterloo vonden.

Spreuk van de week is van Pieter, nadat hij helemaal verrot de trappen naar de hel opgeklommen was: moet nu wel even aan Tammetje denken”.

Tom Dukker (Sitges, 1966), wijnexploitant te Sitges, fan van Blanca Subur, Nokia, en allerhande andere aanknopingspunten om een gesprek met wie dan ook te voeren met het doel om informatie maar bovenal onzin uit de wisselen. Had in de eerste dagen van de tocht last van een ‘onwillige maag’, ‘nog niet helemaal aan de hoogte gewend’, maar daar bleek vanuit zijn teksten niets van. Onverbiddelijk hoog moraal, hoge etikette, bijzonder goede conditie, en by far de beste skier uit de groep. Sinds 3 jaar een vaste waarde van ons heldenensemble.

 

 

Franck van Graas (Noordwijkerhout, 1964), de onvermoeibare. Blijft lopen met een hartslag die afgerond bijna 0 is (bijna dood dus), zo goed voorbereid en getraind en gaat een cinquatlon doen, met: 25 km tiefschneezwemmen, 180 km ijsfietsen, 42 km hardlopen over de Stockl gletcher en 10 km onafgebroken whats-appen. Onvermoeibaar advies geven over voeding, supplementen, pillen, viagra, en allerhande andere stimulerende middelen. Sinds vorig jaar de toegevoegde waarde van het team. Wist feilloos dmv. ingebouwde antenne waar er bereik was met z’n iPhone 5 om zijn Suzi te mailen dat hij van haar houdt. Skiend niet de beste, maar compenseert dat met bovennoemde kwaliteiten en een positivisme waar een bloembol de hik van krijgt. Had een dipje op de 4^e dag bij de beklimming van de Rosablanche, maar kende toen nog niet de helende werking van 2 paracetamolletjes. Go Franck, Go!

Marc van Willigen (Rotterdam, 1966), de onvermoeibare motor van het team. Samen met zijn zwagert Gert-Jan initiatiefnemer tot het fenomeen, toerskiën. Altijd aan het sleuren midden in het peloton, met constant zijn rugzak in de heupzwaai om zijn fototoestel te pakken voor weer een prachtige foto. Even een sprintje en weer aangesloten bij de langzaam maar gestaag vorderende meute. Conditie nog nooit zo goed geweest, en met Tom de enige die nog getrouwd is binnen de groep. Feit dat hij “Moordrecht” niet als woonplaats in zijn paspoort heeft staan is daar mede debet aan, en natuurlijk ook het enorme incasseringsvermogen van zijn vrouw Manuela! Heeft na 46 jaar eindelijk het nut van training ingezien.

Rene van Reeuwijk (Capelle, 1968), de Benjamin van de groep, maar met de grootste kwaliteiten, waardoor hij de volgende ondankbare taak toegewezen kreeg: stofzuiger/bezemwagen/touwdrager van de groep. Heeft menig gevallen skiër, skistok, ski helpen oprapen, het team coachend van achteruit tot hogere hoogtes, en tot 10 minuten voor aankomst aan de meet ging dat voortreffelijk, totdat bij broer Erwin het licht uitging en hij dit afreageerde op René. Nogmaals hierbij de excuses voor deze heiligschennis van de compleetste skiër van ons sterrenensemble. Compleet? Minus de gestolen handschoenen en de verloren helmcamera dan. Liep de gehele tour met een enorme glimlach op het gezicht en deed de term ‘a walk in the park’ alle eer aan. Organisator van de Haute Route 2013, die hij tot in de finesses voorbereid had, tot een samenvatting van de piepercursus aan toe.

Erwin van Reeuwijk (Moordrecht, 1966), by far de zwakste duurconditie en de dikste (99,5 kg) van de groep maar gezegend met een paar bijzonder goede eigenschappen: hij heeft het idee geopperd om de Haute Route te gaan lopen/skiën, dus moest hij wel mee, hij heeft een team om zich heen dat hem als het ware meezuigt, en hij heeft een afspraak met de groep gemaakt dat hij het tempo aan mag geven. Dat helpt behoorlijk.

Gaat niet hard, maar wel door. Vraagt 10 keer aan Manu de gids hoe ver cq. hoog het nog is, en slaapt slecht vanwege hoogtevrees op de steile klimmen, en breekt 2 keer als de subdoelen op dag 2 en dag 7 bereikt zijn. Is heel trots en blij. Vraag van de week: “Manu, is dit je eerste gay groep die je over de Alpen loodst?”.

Manu Stern, gids, held en mensenredder. Ondanks zijn Zwitserzijn, toch een erudiet man met een grote kennis van de Zwitserse bergen, economie en dito wijnen. Dankt zijn heldenstatus aan zijn gewicht (60 kg.) en vanwege het feit dat hij op de zware Dix dag na het avondeten samen met 2 andere gidsen ‘even een groepje Duitsers gaat redden die zoek zijn’. Om 21u komt hij in het donker aan en gaat gemoedelijk een biertje drinken, het leven van de 8 Duitsers reddend alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, ‘just another day at the office’.

Leidt de groep laaglanders door storm, hitte, de nacht, tiefschnee, ijslawines, langs stuwmeren, over gletchers en een groep Noorse vrouwen naar het ultieme doel: Zermatt. Onmetelijke liefde voor de bergen en zijn vriendin. Slechtste dag: dag 3, skiën op de pistes van Verbier.  Wat Manu betreft mag het mondaine Verbier, waar appartementen 11 maanden per jaar leeg staan, teruggegeven worden aan de natuur.